یادداشت: ما ملتِ تکرار و یادآوری

با نزدیک شدن ۲۹ اردیبهشت ماه کم کم تب رقابتهای انتخاباتی در حال داغ شدن است، رقابتی که نتیجه آن حداقل با سرنوشت ۴ ساله دیگر از عمرمان عجین می شود و بی شک زندگی شخصی و خانوادگی و اجتماعی تک تک ما و آینده ایران را رقم خواهد زد. هر چند به ظاهر رقبا ۶ نفرند که اینبار شرایط ریاست جمهوری را احراز کنند ولی در حقیقت دو گفتمان بیشتر پیش روی ما وجود ندارد. گفتمان اول همان راه اعتدال و تدبیر و امید است که با برنامه و هدفگذاری برای ایرانی بهتر از عملکرد ۴ ساله خود در بعد سیاست خارجه، شکست دیوار تحریم های ظالمانه ، مهار تورم ، ایجاد رشد اقتصادی مثبت ،تحول نظام سلامت کشور ، عزت بخشیدن به ایران و ایرانی ، تعامل جدید با دنیا ، ایجاد فضای جدید سرمایه گذاری در کشور ، راه اندازی بیش از ۲۵ درصد از واحدهای صنعتی تعطیل ، نو سازی خطوط هوایی ، خود کفایی در تولید بنزین ، خود کفایی در تولید محصولات استراتژیک کشاورزی ،ایجاد نشاط اجتماعی و فضای باز سیاسی و …. دفاع می کند.در مقابل طرف دیگر سعی دارد با سیاه نمایی موفقیت ها، با بزرگنمایی نقاط ضعف و کاستی های با کلی گویی عوام پسندانه به مواردی نظیر فاصله طبقاتی ، گسترش فقر ، بیکاری و رانت ها که تو گویی این موارد زاده سال ۹۲ به بعد است و با وعده چند برابر کردن یارانه برای خود دنبال پایگاه راییست ، جالب آنکه برای رفع این معضلات و منبع تامین وعده افزایش یارانه راهکار اجرایی که بر گرفته از فرمول خاصی باشد هم ارائه نمی دهد و هدفش را فقط و فقط معطوف به تخریب دولت تدبیر وامید با تکیه بر آرای طبقه خاصی از جامعه کرده است ، که شاید در خلاء کاندیدایی از طیف پاکدستان سابق، این آرای بی صاحب به سبد رایشان ریخته شود.

حال چرا بزرگان و دوستداران گفتمان تدبیر و امید ، برای پیروزی بر این رقیب بی برنامه و فقط مدعی ، با تمام توان فعال شده اند و دنبال مشارکت حداکثری مردم به ویژه جوانان و روشن فکران و طبقه متوسط جامعه هستند؟ مگر این رقیب می تواند جدی باشد؟ در جواب گفت بله این رقیب می تواند جدی باشد، به دلیل آنکه ما ملتی هستیم که از روی احساس تصمیم می گیریم و زود فراموش می کنیم تجارب خود را. ملتی هستیم که زود به زود دنبال تغییریم و هیچ برایمان مهم نیست که آیا این تغییر با جایگزینی بهتر عوض شود یا بدتر ! فقط برایمان مهم است که این تغییر انجام شود. حال بعد آن چه پیش آید باز مهم نیست، شاید برای آن بعدی هم چهار سال یا هشت سال بعد نسخه جدید بپیچیم!

ملتی هستیم که در سال ۸۴ کاری با خودمان کردیم و ۸ سال دیگر یعنی در سال ۹۲ بعد از آن همه ترقی معکوس در همه زمینه ها ، با تصمیمی جدید و با تدبیر و همت همه بزرگان و دلسوزان واقعی نظام ، توانستیم جلوی روند نزولی همه جانبه کشور را بگیریم و بعد از ۴ سال که اکنون تازهبه شرایط ۱۶ سال کشور برگشته ایم کلی ذوق داریم و با آنکه از تصمیم خود احساس رضایت داریم باز دلهره برگشت به سیاهچال در ذهنمان است. نگرانی ها از آنجا نشاٌت می گیرد که در سال ۸۴ هم همه شاخصه های کشور رو به رشد و بهتر شدن بود که آن خودکشی را در پیش گرفتیم و اکنون نگران آنیم نکند با عدم مشارکت مردم و بی خیال شدنمان دوباره روال کشور را به سمت سقوط تمام شاخصه ها حرکت کند . یکی از دلایلی که همه دلسوزان همواره تاکید بر شرایط بحرانی سال ۹۲ پس از استقرار ۸ ساله دولت قبل دارند همین ، فراموش خاطری ماست.جالب آنکه گفتمان مقابل که همواره شعار تقابل با دنیا را سر می دهد و همواره از وجود تحریمها بدلیل کاسب تحریم بودنش سود برده است اینبار هم با شعارهای عوام فریبانه وعده های دولت قبل راه خود را در پیش گرفته است!

نمی خواهم بگوییم شرایط فعلی کشور بدون مشکل است، هنوز باید در بعد اقتصادی و تولید و اشتغال بهتر کار کنیم، هنوز سیستم بروکراسی اداری مان دچار مشکلاتی است ، هنوز شفاف سازی بهتری در نظام اداریو مالی و بانکی کشور نیاز است. ولی باز یادمان نرفته که از چه شرایطی خود را باز گرداندیم، شرایطی که نظام و کشور عزیزمان را به سمت نا کجا پیش می برد ، از تورم بیش از ۴۰% ، رشد منفی اقتصادی ، عدم امکان مراودات مالی رسمی با جهان ،سهمیه بندی سوخت ، توزیع بنزین پتروشیمی سرطانزا و مرگ هزاران شهروند بی گناه ،صف های طویل داروهای خاص ، افزایش روز به روز قیمت ها ، سقوط ده ها هواپیمای فرسوده ، از بین رفتن عزت ایرانی، عیانه بگیر شدن ده ها میلیون نفر ، تعطیلی بش از ۸۰ هزار واحد تولیدی و صنعتی در کشور و بیکاری چندین میلیون نفر ، اختلاس های رکورد شکن در سطح جهانی به اسم دور زدن تحریم و ….

ما از ملت هوشیار و بصیرمان تصمیم صحیح دیگری را در این انتخابات انتظار داریماکنون که به نیمه راه رسیدیم اگر در ادامه مسیر راسخ باشیم و بر عهد سال ۹۲ پایبند بمانیم بی شک چشم انداز روشنی در مسیر این تکرار تدبیر و امید پیش رویمان خواهد بود.